روتین های( روزمرگی های) به ظاهر خسته کننده
غذا رو آماده کردم.آشپزخونه رو تمییز کردم و به خونه سرو سامون دادم. تو آینه نگاهی به خودم کردم موهامو مرتب کردم یکی دو تا گیره زدم بهشون و یه تغییری دادم به ظاهرم. اعضای خانواده رو صدا کردم و غذا رو بهشون دادم. خوردن و تشکر کردن و بعدم هر کی رفت پی کار خودش . دخترم که امتحان داشت رفت سراغ درسش و آقای همسر هم رفت سراغ گرفتاری های ذهنی و کاری خودش و رفت سر وقت لپ تاپ. پسر کوچیکم رفت سراغ بازی. من موندم و یه آشپزخونه و بازم ظرفای کثیف که همدم خستگی های من بودن. یه لحظه نشستم فکر کردم کجای این زندگی هستم؟ اگر نباشم مشکلی پیش میاد؟ اگر حضور من نباشه خللی به کار بقیه وارد میشه؟
شاید این حرف دل خیلی از خانوما بخصوص خانومای خونه دار باشه . قبل از هر چیز وقتی وارد یک زندگی می شیم و بعنوان یک خانوم خانه دار قبول مسئولیت می کنیم و بعدشم بعنوان یک مادر، یک سری فداکاری هایی باید بکنیم و یک سری چیزها رو باید قربانی چیزهای دیگه بکنیم. یعنی شاید آزادی من کم شده باشه و مسئولیت های من چند برابر ، ولی در عوض این فداکاری ، یک معامله ای با خدا کردم و اگر این رو قبول نداشته باشم مطمئنا زندگی به چالش می خوره. همیشه اونطوری که انتظار داریم پیش نمی ره. یه وقتایی اینقدر مرد خانواده درگیر مسائل مختلف کاری هست که شاید حتی یادش بره تشکر کنه بابت چیزی ( البته برای من خیلییی کم پیش اومده که یادش بره) ولی بازم اگر این اتفاق بیفته نباید خودمو سرزنش کنم . چون اونی که باید منو ببینه می بینه و همه این رفتارها و کارهام رو می بینه و خوشحال میشه. من نقش اول داستان خدا هستم. یعنی خدا روم حساب ویژه ای باز کرده. اونه که با عشق منو می بینه و منم باید با عشق حواسم بهش باشه.
اگر می بینید که اعضای خانواده گاهی اوقات یادشون میره تو جمع کردن سفره یا نظافت کمک کنن بخاطر اینه که دغدغه هاشون شاید زیاد بوده، شاید چون احساس وظیفه آنچنانی نمی کنن که مثلا بعد از مدرسه و اومدن به خونه باید کمک کنن. شاید منم باید حق بدم که دخترم خسته س و شاید با دوستش بحثش شده یا امتحانشو خوب نداده یا هر چیز کوچیک و بزرگ دیگه . شاید همسرم نگران مسئله ای هست و یه مشکلی تو کارش به وجود اومده.وظیفه من آماده کردن خانه بعنوان مأمنی است برای آرامش بقیه خانواده. البته همیشه اینطور نمی مونه. بعدش یادشون میاد که کمک نکردن و میان دست بوسی ( حتماااا)
نکته: اگه این مسأله همیشگی شده ، یه نقصی در مدیریت خودت داری. نحوه مدیریت کردنت رو با اصول روانشناسانه تغییر بده وگرنه که اگه قرار باشه صفر تا صد همه کارهای خونه رو انجام بدی پنج سال دیگه چیزی ازت نمی مونه که .از همون اوایل سن بچه ها باید بهشون یاد داد در کارهای خونه کمک حال مادر باشن. یعنی یه بچه پنج ساله باید بدونه که وقتی آب خورد لیوانش رو بذاره روی کابینت و توی اتاق رهاش نکنه. این نکات در ظاهر ساده س ولی در آینده اثر چند برابری داره. بعله !!
