یه موقعایی تو زندگی پیش میاد که احساس می کنی همه چی در هم گره خورده و تو فقط می شینی و نظاره می کنی که چرا اینطوری شده. کجای راه رو غلط رفتم.
بچه ها دعواشون شده و تو حرفات اثری نداره روشون. اتاق ها بهم ریخته س و چند بار تذکر دادی به بچه ت که مرتب کنه ولی بی فایده بود. قراره شب مهمان بیاد اونم شام و تو حال و حوصله مهمان داری نداری. همسرت بیماره و سرمای شدید خورده باید آبمیوه درست کنی، سوپ آماده کنی و دمنوش بهش بدی . سرو صدای بچه ها اجازه نمیده اون استراحت کنه و باید کاری کنی محیط خونه آروم بشه.
اینجاست که احساس درماندگی شدید می کنی. به خودت میگی آخه چه مدیری هستم که نمی تونم از پس چهار تا آدم بر بیام.
اولین کار اینه که یه نفس عمییییییییییق بکش. بعدم به خودت بگو توانایی من خیلی بیشتر از اینهاست. اگر نبود این جایگاه رو خدا بهم نمی داد. خدا بهم سلامتی جسم و عقل داده باید پاشم. بعدم به کمک دانش اندک روانشناسی که داری یا محبت مادرانه سعی کن بین بچه ها آشتی بدی و با صمیمی کردن جمعشون مثلا اضافه کردن خوراکی و میوه ، به یادشون بیاری که خواهر برادرن :)) خب این که حل شد میری به همسر میرسی و دمنوش و آبمیوه میدی بهش تا قوت بگیره و ویروسها ازش دور بشن. بعدم یه چایی برای خودت دم می کنی و با یک شیرینی خامه ای که ته یخچال قایمش کرده بودی ، روزت رو می سازی و به خودت انرژی تزریق می کنی. حالا نوبت پخت و پزه. چه خوبه یه مدل غذا درست کنی و یه مدل سالاد. غذایی که مهمانت دوست داشته باشه. سعی کن همیشه چیزهایی از قبل نیمه آماده داشته باشی تو فریزر. مثلا من همیشه لپه یا حبوبات پخته یا مرغ یا گوشت های برش برش شده دارم یعنی می تونم در عرض نیم ساعت آش کشک یا برنج ته چین درست کنم مثلا لوبیا پلو یا رشته پلو . اینها کمکت می کنه در عرض کمترین زمان ،غذایی خوشمزه درست کنی. حالا یکم به خودت برس و زیباتر بشو و دوباره برای بچه ها میوه ای چیزی ببر مشغولشون کن یکی دو تا جک تعریف کن براشون و شوخی کن و فضاشون رو شاد کن.
گاهی شاید به همین راحتی که میگم نباشه ولی مطمئنا صبر چاشنی اکثر زمانهای سخته. صبر و توکل به خدای مهربان که منشاء بی نهایت مهربانی ست.
- ۰ نظر
- ۲۵ دی ۰۳ ، ۱۶:۰۱