آرزوها - قسمت آخر

با رفتن ساره ، دل فاطمه پر آشوب شد. چادر سرش کرد و از خونه زد بیرون ولی هنوز دو قدمی نرفته بود که ذهن پر از سوالش، پاهاشو قفل کرد. کمی ایستاد و این بار مسیر حرکتش رو به سمت مسجد عوض کرد.
**
به خونه که رسید ، اجازه نداد فکر اضافه ای اونو از تصمیمش برگردونه. گوشیو برداشت و شماره گرفت: " بله بفرمایید!" با شنیدن صدای رضا آب دهانش خشک شد . لحظه ای تعلل کرد . صدای نفس نفس زدنش با صدای قلبش همزمان شده بود. به سختی کلمات رو بیان کرد :" سلام ، می بخشید با ساره جان کار داشتم. "
شنیدن همین صدای آشنا کافی بود که رضا رو سر جاش میخکوب کنه. در حالیکه سعی میکرد هیجان رو از صداش بدزده گفت: " فاطمه خانم. شما هستید؟ "
اگر درصدی فکر می کرد رضا صدا رو تشخیص میده ، هرگز تماس نمی گرفت. حالا دیگه کار براش سخت تر شده بود. " خوبید آقا رضا؟ ساره جان نیستن؟" 
رضا مطمئن بود این تماس ، نتیجه حرفهای ساره و در واقع حرفهای خودشه ولی در یک لحظه از کارش پیشمون شد؛ کاش بیشتر روی تصمیمش فکر می کرد . لرزش صدای فاطمه آزارش می داد ولی دوباره مصمم شد . خواست با اطمینانی که الان دیگه تو کلامش نبود بگه که حرفم عوض نمیشه  ولی ادامه صحبت فاطمه مانعش شد:" امروز خواهرتون اومده بودن اینجا. راستش احساس کردم  چیزی می خواستن بگن ."
رضا روی زانو نشست. حالا گوشی تلفن هم برای دستهای پر توانش سنگین بود. چند لحظه قبل فکر کرد همه چی تمام شده و دیگه راه برگشتی نیست. اما یکبار دیگه می تونست به فاطمه و آرزوهاش و حتی آرزوهای خودش فکر کنه. فاطمه ارزش اینو داشت که خواسته هاشو تغییر بده .اینجا بود که لبخند معناداری روی صورتش نشست و چهره اش رو دلنشین تر کرد. اولین بار بود از اینکه کسی به حرفش گوش نکرد ذوق کرد. تو دلش به ساره احسنت گفت. بالاخره از بین کلمات  بهم ریخته ذهنش به گفتن این جمله اکتفا کرد:"باید یک بار دیگه ببینمتون . خداحافظ" . و دوست نداشت دیگه این فرصت دوباره رو از دست بده. 

گوشی هنوز در دستان بی حرکت فاطمه قرار داشت. دلش می خواست رضا همچنان حرف بزنه و اون گوش کنه با این وجود این خداحافظی بهش حس شیرینی داد. قلبش آروم شد. حالا دیگه همه تصورات قبلی براش بی اهمیت شد و شیرینی لحظه دیدار مجددا جلوی چشماش قرار گرفت.دوست داشت به رضا بگه دوست داره تو شهری برای رسیدن به آرزوهاش تلاش کنه که اون هست. گاهی یه آدم از هر آرزویی باارزشتر میشه ، یعنی میشه همه آرزوهای یک نفر.
 احساس می کرد با رضا زودتر به همه خواسته هاش می رسه. 

 

 

آرزوها - قسمت اول

اومد خونه یکراست رفت سراغ مادرش : "آخ آخ حاج خانوم کجایی ؟"
- " باز چی شده ساره خانوم ؟ مورد جدید پیدا کردی ؟"
-" مورد که نه ، بگو شاه ماهی ، اصلا بگو شاخ نبات "
-" عجب . خب من می شناسم؟"
_"خواهر فرزانه خانم. شاید دیده باشی . به ندرت مسجد میاد چون همش سرش تو کتابه ."
_ "حالا هم یه ساعت نشده رفتی مسجد و پسندیدی ؟"
_ " شما بگو یک لحظه ، بگو یک ثانیه. ازون دختراییه که رو هوا می برنش "
_ " استغفرالله"
_ "اگر نظر دخترتو می خوای ، بنظرم تا دیر نشده دست بجنبون حاج خانوم"
**
رضا چند ماهی می شد سر کار می رفت. بعد مدرسه دیگه دنباله دانشگاه رو نگرفت. دوست داشت حالا که می تونه ، کار کنه تا دستهای پینه بسته پدر طعم استراحت رو بچشه.سختی کار تو کارخونه ، لاغرش کرده بود ولی جنم و جوونمردیش رو چند برابر بیشتر. درست شبیه پدر یه مرد شده بود.

هنوز نرسیده به خونه ، ساره رو روبروی خودش دید :" سلام داداش گلم . خسته نباشی ."
رضا خنده ای تحویل داد و تو چشمای خواهر نگاه کرد و گفت:" درمانده نباشی . خبر جدیدیه؟"
مادر از آشپزخونه صدا زد : "بیا اینجا پسرم. خبرا پیش منه " 
رضا راهش رو به سمت آشپزخونه کج کرد و گفت: "حاج خانوم رضات اومد. بفرما که چه در چنته دارید؟"
مادر نگاه مهربونش رو به صورت خسته و عرق کرده پسر دوخت و گفت: " البته خیلی جدی نیست. فعلا دیده و پسندیده این همشیره شما. شما نشنیده بگیر."
ساره چشماشو گرد کرد و گفت: " یعنی چی که نشنیده بگیر. مامان میگم از زیر زبونش کشیدم . فاطمه اهل زندگیه . خیلی خلق و خوش شبیه رضاس." و بعد رو کرد به رضا و گفت: "داداش می دونی که الکی از کسی تعریف نمی کنم. خصوصا تو این زمینه که اصلا شوخی ندارم ."
از چشمان رضا لبخند می بارید. سیاهی چشماش پر شد از درخششی روشن. با لحن شوخی که دنبال جواب جدی می گشت گفت: ما حاضریم. کی بریم ایشالله؟"
ساره گفت : ایشالله به زودی . خیلی زود.

**
با صدای مادر ، رضا به خودش اومد. 
- " رضا جان ، میگم چی صحبت کردین ؟ خیلی طولانی شد، گفتم نکنه دختره نه بیاره دلتو بشکونه. از خانوادش راضی بودی ؟ اونام مثل خودمون بودن. خدا رو شکر اهل دین و ایمونن"
رضا که انگار هنوز در میانه فکر کردن بود و محو تماشای دیوار روبروی اتاق ، افکار پریشونش اجازه نداد لبخندی هرچند زورکی به صورتش بشینه با صدای ملایمی گفت:" بله مادر ، خانواده خوبی بودن. اهل خدا و پیغمبر . دختره هم ... "
مادر که هول بود گفت: " خب دو کلوم حرف بزن مادر جان. کی جواب می ده ایشالله؟"
_  "یه هفته مهلت خواست. دعا کنید مادر"

رضا بی حوصله بلند شد و به اتاقش رفت. در یک حرکت خودشو روی تخت انداخت و این بار خیره شد به سقف . فکرش متمرکز شد به چند ساعت قبل . همه جملات تو ذهنش مرور شد:
_ "من شما و خانواده تون رو خوب می شناسم. خیلی برام قابل احترامید. من زندگی مشترک رو دوست دارم ولی همونقدر دوست دارم درسمو ادامه بدم . من دانشگاه تهران قبول شدم و ... "
بلند شد و نشست . سرش رو در میانه دستاش گرفت و خم شد. 
_ " شما دوست دارید همسرتون ادامه تحصیل بده یا کار بیرون از منزل داشته باشه؟"
چطور نتونست بهش بگه که دلش نمی خواد زن آینده ش بیرون از خونه کار کنه یا جای دور درس بخونه. 
بلند شد و ایستاد و خودشو توی آینه نگاه کرد .
" البته برای من نجابت و صداقت و ایمان مرد خیلی مهمه . اینها چیزهای کمیابیه این روزا . و فکر می کنم شما همه این ویژگیها رو دارید. ".چقدر با اطمینان حرف می زد.انگار سالهاست اونو می شناسه.  صورت رضا از خجالت سرخ شده بود .تا حالا هیچ دختری ازش اینطور تعریف نکرده بود. 
** 
رضا در رو باز کرد. چهره برافروخته ساره جلوش سبز شد. بدون هیچ تعللی وارد حیاط شد ، چادرشو از سرش کشید و نشست روی پله:" چرا مجبورم کردی جواب رد بهش بدم؟  فاطمه فرشته س رضا! "

چشمهای رضا پر از اشک شد .بدون هیچ جوابی کنار ساره نشست. انتظار ساره فایده ای نداشت. دریغ از شنیدن کلمه ای . برگشت تا خوب صورت برادرشو تو نور کم حیاط ببینه. تاحالا چشمهای رضا رو اینطور ندیده بود.
" من که می دونم دلت باهاشه . می دونم که خاطرشو میخوای. چرا نه میاری؟ چرا می خوای با دلت بجنگی؟ بخدا فاطمه هم دوستت داره. خودم از حرفاش فهمیدم. " 
این بار رضا هم بلند شد و روبروی خواهرش ایستاد: " خودت بگو ، دلت میاد آرزوهای یک دخترو خراب کنم؟ اون آرزوشه ادامه تحصیل بده. من نمی تونم ساره جان. نمی تونم با یه عمر زحمت دختری بازی کنم که پدرش به زور کارگری براش آرزوها داشته . نمی تونم این همه استعداد و تو خونه خودم به هدر بدم. اصلا اون بخواد هم من نمی خوام از آرزوهاش دست بکشه ." 
ساره دلش می خواست بازم حرف بزنه. اونقدر حرف بزنه تا رضا رو قانع کنه از تصمیمش برگرده. اما این کارو نکرد. هر دو ساکت نشستن و خیره شدن به در حیاط. بدون هیچ حرکت و بدون هیچ سخنی! 

اما این پایان ماجرا نبود چون شخصیت فاطمه روی دیگری هم داشت که رضا ازش بی خبر بود!
منتظر باشید تا قسمت دوم داستان رو در روزهای آتی براتون بذارم. امیدوارم قابل بدونید و تو وبلاگم نظر بدید. هر نظری برای من خیلی با ارزشه .

یا علی تا قسمت دوم ماجرا :)


 

همسایه عاشق

کار و بار  زیادی نداشت. صبح تا شب علاف رو پله مغازه می نشست. مشتری هم اگر می اومد ، کاراشو راه می انداخت و دوباره سر جاش می نشست. زنجیر نقره ای رنگ با حلقه های درشت و محکمی دستش می گرفت و میچرخوند تا وقتش به بطالت نگذره !!
آمار همسایه ها رو خوب داشت : خبر داشت کی امشب خونه ست ، کی مهمون داره ، کی عروسی کرده ، کی مرده س و کی زنده .
نه لات بود نه نماز خون . ولی مورد اعتماد همه بود. پسر بی شیله پیله ای بود. مرام و معرفت داشت.
اگر خانمی از کنارش رد می شد خیلی سنگین روشو سمت دیگه ای می کرد . شرم داشت تو چشمای کسی نگاه کنه . اما حکایت دختر همسایه روبرو، یه چیز دیگه بود.
عاشق شده بود. اما عشقی که از دید او ممنوعه بود.

مرضیه دختر زیبایی بود. یه دختر محجبه چشم و ابرو مشکی . همین توضیح بهش ثابت می کرد این وصلت شدنی نیست.
هر روز می دیدش. مخصوصا ظهرا که از مدرسه می اومد. حتی جرأت نمی کرد تو صورتش نگاه کنه. دیدن سایه ش هم قلبش رو به تپش می انداخت.

مرضیه خانواده ای معتقد داشت، شاید کمی هم جدی تر. مرضیه کجا و اون با خانواده بهم ریخته اش کجا!! پدری که اهل سیگار و منقل بود و گهگاهی سری به مغازه می زد و مادری که سالها پیش رهاشون کرده بود. 

پسر اما سخت دل بسته بود. جمعه ها براش عذاب آور بود . ایام تعطیل رو دوست نداشت.
مرضیه تا حدودی اونو می شناخت.مثل بقیه اهالی محل که می شناختنش؛کوچکترین بی احترامی ازش ندیدن. کم تحرک بود ولی به ورزشکارا شباهت بیشتری داشت؛ چارشانه و قوی. با وجود اون، کسی جرأت نداشت نگاه چپ به دخترای محل بکنه. 
زمان گذشت و گذشت و کم کم جرأت پیدا کرد. مرگ یه بار شیون یه بار. 
بالاخره تصمیمشو گرفت. تو یک نامه ، تمام حرف دلشو نوشت . با خطی که زیبا بود و با همون احترامی که تو کلامش داشت جملاتش رو نوشت.منتظر موند. نشست روی همون پله و چشم به راه دوخت. با دیدنش بلند شد و این بار بر خلاف قبل، به سمتش رفت. همینطور که نگاهش رو به زمین دوخته بود گفت : یه خواهش ازتون دارم بعنوان همسایه.لطفا این نامه رو بخونید. خیلی مهمه. 
مرضیه سرشو بلند کرد و تو چشماش نگاه کرد و گفت: برای منه؟ 
_" بله " .فقط همین کلمه رو تونست بگه
بعد از  چند ثانیه تأمل، دستش رو دراز کرد و نامه رو گرفت و با سرعت دور شد.
***
چند روز گذشت اما خبری نشد . حتی یک ساعت قبل از تعطیلی مدرسه ها می نشست روی پله و خیره خیره نگاه می کرد به آسفالت های پر از فراز و نشیب که شاید بالاخره بیاد. 
***
بیرون پر از سر و صدا بود. از خونه پرید بیرون. کوچه رو چند تا ماشین پر کرده بود. نور روشن ماشینا چشماشو می زد. بعد از اون، آدما بودن که از ماشین ریختن بیرون و حرکت کردن. مسیر حرکتشون رو با چشمهای نگرانش دنبال کرد؛خونه مرضیه؟؟!! چه خبره؟ صدای شکستن قلبش رو شنید. صدای خرد شدن احساسش ... .
در باز شد. مهمانها یکی یکی داخل شدن. تنها دیدن یه نفر بود که اونو سر جاش میخکوب کرد: پسری با کت و شلوار و یک دسته گل. همه وجودش یخ شد.
نگاهش به در روبرو خشک شد . پدر مرضیه سرشو از چارچوب در بیرون انداخت . در یک لحظه زمان ایستاد. چنان نگاهی به او کرد که کاخ آرزوهاش ویران شد. 
رفت و در رو پشت سرش بست. 
دنیا بود که آوار شد روی سرش.
***
چند ماه گذشت. هر بار مرضیه با همسرش به خونه پدری می رفت ، نگاهی به در روبرویی می انداخت. صاحبای این خونه چند وقتی بود که عوض شدن . خاطراتش رو مرور کرد؛ نامه ای که گرفت و خوند، نامه ای که به اون شعفی مبهم همراه با نگرانی داد، نامه ای که به دست پدر افتاد و ... . گاهی چقدر راحت مسیر زندگی عوض میشه . 

** چقدر خوشحال می شم نظرتونو درباره این نوشته ام بدونم. محبت کنید و انتقاد کنید.


 

قصه های معروف من -3

معامله 

مائده ختر نسبتا آزادی بود. آزاد از نظر حجاب. خانواده ش اونو در انتخاب پوشش، آزاد گذاشته بودن. از نظر اون حجاب یعنی محدود شدن زن . دور و بریاش مثل خودش بودن ، از دخترخاله بگیر تا خاله و عمه و ... . تنها خانم چادری که همه جوره باب سلیقه ش بود استاد طلوعی بود. استاد یکی از درسهاش. خانم طلوعی از دید مائده یک زن  تمام عیار بود، اخلاقش بی نظیر بود ، استاد فوق العاده ای بود که اغلب شاگرداش علاقه عجیبی بهش داشتن. علاوه بر اون آراستگیش در عین پوشش چادر براش جذاب بود.
مائده دختر زرنگی بود و عاشق رشته تحصیلیش. به همین خاطر بر خلاف میل مادرش ، اصلا به ازدواج فکر نمی کرد. دوست داشت تا جایی که میشه تحصیلاتشو ادامه بده .
***
هوای بهاری تو محوطه سبز دانشگاه دوچندان مطبوع بنظر می رسید. بارون شب قبل، همه جا رو باطراوت کرده بود، از آسفالت کف حیاط تا نرده های تزئینی، تا درختا و گلا همه چی می درخشید. داشت میرفت سمت دانشکده که چشمش افتاد به استاد طلوعی که روی نیمکت نشسته بود. به سمتش رفت و سلامی توأم با احترام تحویل استادش داد.
استاد لبخندی زد و بعد از سلام ازش خواست بشینه کنارش. در کمال تعجب نشست و به صورت استاد نگاه کرد. چهره مصمم استاد رو دوست داشت. چهره ای که در عین جدی بودن، لبخندی به همراه داشت.
استاد بی حاشیه با لهجه ای که به دل می نشست شروع به صحبت کرد : "مسئله ای هست که می خواستم درموردش باهات صحبت کنم. با دقت گوش کن و در موردش فکر کن و بعد جواب بده. فکر می کنم منو خوب می شناسی . ما از خانواده معتقد و مذهبی هستیم . دوست داریم تا جایی که میشه زندگیمون رنگ اسلامی داشته باشه. چند وقتی زیر ذره بین من بودی. شخصیتت رو دوست دارم. شما دختر باحیا و باهوشی هستی . به همین دلیل دوست دارم عروسم بشی ولی فقط یه شرط داره.شرطش هم یک کلمه ست " حجاب" . اگر بتونی با مسئله حجاب کنار بیای ، وارد فاز بعدی خواستگاری می شیم. یه هفته بعد نظرتو بهم بگو عزیزم." 
" ازدواج؟ حجاب؟ دو مسئله ای که ازش فراریه؟ " میخکوب شد روی همون نیمکت بدون حرکت اضافی. کم کم گونه هاش از شدت گرما سرخ شد . استاد بلند شد و رفت با همون سرعت که حرفاشو زده بود.
به جای اینکه با همون عقیده قبلی، " نه" محکمی به این پیشنهاد بده و پرونده رو ببنده، در هجوم سوالات عجیب و غریب ذهنش ، سرگردان موند :"من؟ حجاب؟ ازدواج؟ اصلا پسرش کیه؟ چکارس؟ چه شکلیه؟ چرا ازم خوشش اومده؟" و این برای خودش هم عجیب بود.

با این سوالا، به یاد  دوستش پری افتاد. پری دختر جالبی بود، علاقه عجیبی به کنجکاوی درمورد زندگینامه آدما داشت. یعنی آمار هرکی رو می خواستی بگیری ، باید سراغ پری می رفتی. 
با یک تماس فوری و مختصر از پری خواست خودش رو برسونه .
پری حافظه قوی داشت ، البته در زمینه تخصص خودش ! نفس زنان خودش رو کنار دوستش روی نیمکت فلزی انداخت : "خب بگو ببینم جریان چیه؟ رنگ رخسارت که مشکوکه . کسی چیزی بهت گفته؟"
-" خانم طلوعی "
-" خانم طلوعی چی؟ چیزی شده ؟ "
" خانم طلوعی ازم خواستگاری کرد."
" از تو ؟" و کلمه "تو " رو طوری بیان کرد که یعنی چنین چیزی امکان نداره.
مائده ادامه داد: " خواستگاری اونم با شرط و شروط." 
دوستش لبخند معناداری زد و گفت: "آهان. خواستگاری با شرایط ! خب؟"
مائده مکثی کرد و گفت : " ازت می خوام آمار این پسرش رو بهم بدی. همین" .
پری یهو ایستاد و با صدایی که ترکیبی از هیجان و جیغ بود گفت: " آمارشو دارم بابا. اسم این آقای خوش تیپ آرشه و چهار پنج سالی از ما بزرگتره. دکتراشو گرفته . اینا خانوادگی خوش اخلاق و موقرن . خیلی هم وضعشون توپه . تو یه کلمه بهت بگم خیلی باکلاسن "
مائده نتونست لبخند حاکی از رضایتش رو پنهون کنه. ادامه داد: "گفتم که شرط گذاشت برام  و اونم پوشیدن چادره. "
پری ولی مثل مائده نبود. از همه مدل استایلی برای پوشش استفاده می کرد. حتی گاهی با چادر می اومد دانشگاه. در کل حس بدی نسبت به مساله چادر نداشت .
پری خندید و گفت:" چادر؟ از نظر من که قضیه تمومه. چادر در ازای این همه چیزای خوبی که گفتم؟ بنظر خودت اگر بذاری رو کفه ترازو نمی ارزه؟ بنظر من این شرط نیست، بلکه شانسه که زیادم نمیاد سراغت. چه اشکالی داره بخاطر همه چیزای خوبی که به دست میاری چادر سرت کنی؟
-" درسته ولی این دیگه عقیده نیست ، فقط معامله ست . "
-" خب معامله کن. ما که تو همه چی معامله می کنیم . این هم یکیش."
-" اگر عقیده نباشه و فقط یه پارچه رو رو سرم حمل کنم بنظرت قشنگه؟ بنظرت وجدانم قبول می کنه ؟ پس خودم چی میشم؟ من یه عمر با مسئله حجاب جنگیدم می فهمی؟ حالا چطور می تونم به این راحتی قبول کنم؟"
پری فهمید که مسئله جدیه و دوستش واقعا داره به پیشنهاد استادش فکر می کنه. به چشمای عسلی دوستش نگاه کرد و گفت: " خب بنظر من در مورد حجاب و فلسفه ش تحقیق کن دختر. شاید چیزی نباشه که تو فکرشو می کنی. برو ببین چه لزومی داره موهامونو بپوشونیم. اونم موهای به این قشنگی! " 
و مائده به فکر رفت. فکری عمیق ، طوری غرق در افکارش شد که رفتن دوستشو نفهمید.

***
بالاخره شب خواستگاری رسید. همونطور بی حرکت روی صندلی داخل آشپزخونه نشست. حتی وقتی زنگ در به صدا در اومد و مهمونا اومدن داخل .  نمی دونست کارش درسته یا نه. آرش کسی نبود که بشه به این سادگی ازش گذشت. پسر خوب و درسخون. همه از اخلاق خوبش تعریف می کردن. یه آقا دکتر تمام و کمال. از استادش خواست که تو یه جلسه پسرشو  ببینه و باهاش صحبت کنه و استاد طلوعی خیلی راحت قبول کرد. جلسه ای که نمیشد اسمشو خواستگاری جدی گذاشت. بیشتر فرصتی برای صحبت و بیان عقیده ها بود.
مادر استکانا رو پر چایی کرد و داخل سینی گذاشت و دست دخترش داد. مائده چادر سفیدی که چادرنماز مادرش بود سر کرد. صورت سفیدش با چادر زیباتر شده بود . سینی به دست وارد سالن شد.  چشماش به خانم طلوعی که نزدیکش بود افتاد و سلام داد.
خانم طلوعی بلند شد سینی رو از دستش گرفت و آروم در گوشش گفت: "می دونم با چادر برات سخته سینی رو نگه داری عزیزم. بیا بشین "
سینی رو روی میز گذاشت. دست مائده رو گرفت و کنار خودش نشوند.
از خجالت به زحمت سرش رو بلند کرد تا نگاهی به جمع حاضرین بندازه. دنبال چهره آرش گشت اما توی جمع نبود. یکه خورد و این بار با دقت بیشتری دنبالش گشت ولی بی فایده بود.
خانم طلوعی با همون جدیت و تومأنینه گفت : "پسرم رو معرفی می کنم؛ آقا آرمان . من دو تا پسر دارم ، آرمان و آرش که دوقلو هستن و هر کدوم تو رشته جداگانه ای درس خوندن و مهارتهاشون فرق داره. آقا آرمان علاقه شدیدی به مکانیکی داشتن و الان تو حرفه شون استادی هستن برا خودشون. "
استاد تو بیان مطالب ، مقدمه ای نمی ذاشت و اصل مطلب رو نشونه می گرفت.
هاج و واج ایستاد و نگاهی به چهره آرمان کرد. تو دلش پری رو نفرین کرد! تا اونجا که ذهنش به یاد می آورد، دوقلوها باید یه شباهتی به هم داشته باشن ولی این دو تا برادر زمین تا آسمون باهم متفاوت بودن. آرش کجا و ... 
گیج شد. یهو همه فکرایی که این یه هفته باهاش درگیر بود به مغزش هجوم آوردن؛ خوش تیپ ، حجاب ، دکتر ، چادر  . حالا گزینه جدیدی به روش باز شد .
آیا حالا می شد معامله کرد؟ 
 

قصه ای که حتما باید تنهایی بخونید!!

هشدار : اگر می خواهید این قصه را عمیقا لمس کنید ، تنهایی بخوانید . چراغها را هم خاموش کنید. 

 

رعد و برق شدیدی می زد که دل شبو مثل روز روشن می کرد و ترس رو به اوجش می رسوند. نمی دونست قراره هوا اینطوری بشه وگرنه شاید پیشنهاد نمی داد که بمونه خونه . پدر و مادرش رفته بودن مهمانی خانوادگی و اون خواست که به درسها و کارهای عقب افتاده ش برسه . هنوز به این خونه عادت نکرده بود. بعد سالها آپارتمان نشینی ، زندگی تو یه خونه دوبلکس وسط باغ پر از درخت براش تجربه ناآشنایی بود. 
با هر رعد و برق، نور از پنجره ها به  تمام خونه هجوم می آورد و همه جا رو روشن می کرد. 
برای خیلی ها عجیب بود که پدرش چطور یهو تونست خونه ای به این بزرگی بخره . برای خودشم همینطور. حتی مادرش هم دوست نداشت تو خونه ای نماز بخونه که معلوم نیست با کدوم پول خریداری شده!! اخلاق پدر و مادرش زمین تا آسمون متفاوت بود.
چشمش به کنترل تلویزیون افتاد. نشست جلوی تلویزیون و روشنش کرد .صدا رو تا آخرین حدش بالا برد تا صدای دیگه ای رو نشنوه، اما قدرت صدای رعد و برق همه هوش و حواسش رو برده بود.
بعد از نیم ساعت همه چی آروم شد. کمی دیگه نشست همونجا. پلکهاش سنگین شده بود . هنوز چشماشو نبسته بود که همون لحظه احساس کرد بادی از کنار گوشش رد شد. اونقدر سریع و سرد بود که انگار همه وجودش یخ شد. ناخودآگاه بلند شد و نگاهی به دور و بر کرد. همه چی طبیعی بود. خواست به سمت کلیدهای برق بره تا شاید به لطف چراغانی بیشتر، بر ترسش غلبه کنه که این بار سایه ای زوزه کنان به سرعت از کنارش رد شد. وحشت کرد و سریع رفت سمت کلید برق . هرچه که می تونست خونه رو روشن کرد بجز طبقه بالا. 
به سمت پله ها رفت . هنوز قدمش رو روی پله اول نذاشته بود که سایه به سرعت به سمت اتاق کار پدرش در انتهای سالن رفت. ایستاد بدون هیچ حرکتی. خیلی بی صدا دنبال گوشی موبایلش تو جیب شلوارش گشت. یادش اومد روی میز جلوی تلویزیون گذاشته. خشکش زد. 
شبح هنوز توی اتاق بود . عزمش رو جزم کرد. گلدونی که دم دستش بود  برداشت و به سمت اتاق رفت . نزدیک در شد و گوشاشو نزدیک کرد . هیچ صدایی نبود . خوشبختانه کلید برق نزدیک در بود. به سرعت هرچه تمام تر دستش رو به سمت کلید برد و چراغ رو روشن کرد. 
 اتاق خالی بود. باد پرده های حریر پنجره رو به هر سمتی می برد. باورش نمی شد. این پنجره اصولا بسته بود. فکر نمی کرد دیدن یه پنجره باز اینقدر ترسناک باشه. کل اتاق رو برانداز کرد تا مطمئن شه خبری نیست. 
به سمت پنجره رفت . احساس کرد سایه ای به سرعت در حال دور شدنه؛ سایه ای کوتاه و خمیده.
با چشمای وحشت زده به سایه نگاه میکرد که در یک لحظه سایه ....

 

** خب عزیزان ممنون که در بخش های قبلی منو مورد لطف قرار دادید و برام نظر گذاشتید. راجع به ژانر وحشت هم نظر بدین . اگر خیلی ترسناکه دیگه ادامه ندم. باید مراعات حال خوانندگان رو کرد دیگه :))