این یه ماهی کجا بودم؟!

و من حدود یک ماه مریض شدم بی آنکه بدانم دردم چیست. فعلا هیچ ویروس یا میکروب یا باکتری مسئولیت این بیماری بنده رو گردن نگرفتن. البته دکترای شهر ما هر به همه میگن ویروس جدید گرفتی. آخه مگه چند تا ویروس جدید داریم؟ این ویروسا چقد فعالن که یکی جدید اومده با یکی جدیدتر از خودش عروسی می کنه و یه بچه ویروس جدیدترتر به دنیا میارن و این آپدیت شدن ابدی است ... یعنی هر دم از این باغ بری می رسد ، تازه تر از تازه تری می رسد( درست گفتم؟) هر کدوم هم یه کاری میکنن. یکی میره سراغ معده ، اون یکی سراغ روده، اون یکی ریه رو درگیر میکنه و یکی دیگه هم فقط میشه آبریزش . 
جالب اینه که مریضا بهتر دردشونو می دونن از دکترا. میگن آقای دکتر یه سرم بنویس با چهار تا آمپول تقویتی فلان و فلان. دکتر میگه چشم عزیزم و می نویسه. یعنی هر دارویی بخوای دکتر برات تو دفترچه می نویسه. آیا این قانون تمامی کشورهاست؟ 
خلاصه که الهی که بیماری تو خونه نباشه و همه مریضا لباس عافیت بپوشن به زودی. 
ولی یه نصیحت بهتون بکنم. اگر فهمیدین یکی مریض شده و نیاز به مراقبت داره حداقل یه وعده براش غذا درست کنید ببرید و یه سر کوچولو بهش بزنید. شاید همین صله رحم کوچیک مثل یه داروی ویتامینه باشه براش و حالشو بهتر کنه. شاید همین غذایی که درست کردید بشه قوت بدنش و حالشو بهتر کنه. 
خیلی باید حواسمون به همدیگه باشه. این روزها خیلی زود دیر میشه ( البته قبلا هم همینطور بوده که شاعر گفته ) ولی نمی دونم در عصر سرعت و ارتباطات چیزی که کم داریم زمانه. خیلی وقت کم میاریم ، خیلی زود آخر هفته میشه، خیلی زود تعطیلات تموم میشه و خیلی زود سفر ما در این دنیا به پایان می رسه و باید بار و بندیلمونو جمع کنیم بریم. خدا کنه لکه سیاهی بجا نذاریم . 
توکل به خدا...